ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ

Εκείνος γεννήθηκε τη δεκαετία του 1920 σε ορεινό χωριό της Αχαΐας, είχε τρεις αδελφές και έναν αδελφό από άλλη μάνα. Την ίδια δεκαετία φεύγει για το Διακοπτό για να μάθει την τέχνη του υποδηματοποιού - τσαγκάρη και μιά η αδελφή του για την Πάτρα για να εργαστεί ως οικιακή βοηθός – υπηρέτρια.

Εκείνη γεννήθηκε σε γειτονικό  χωριό τη δεκαετία του 1910, είχε τρεις αδελφές και τρία αδέλφια επίσης και δύο αδέλφια από άλλη μάνα.
Bρέθηκε στην Πάτρα σε ηλικία μικρότερη των δέκα ετών εργαζόμενη ως οικιακή βοηθός στην οικογένεια Κάλλιστρου. Για τους ίδιους λόγους έφυγε για την Αθήνα και άλλη αδελφή. Οι «Κάλλιστροι» ήταν σόι εμπόρων, η συγκεκριμένη οικογένεια είχε κατάστημα παπουτσιών τα οποία είτε έφτιαχναν ή τα έκαναν εισαγωγή κυρίως από την Ιταλία. Στην οικογένεια αυτή είχε υπό τη φροντίδα της και το αγόρι τη οικογένειας.
Στην Πάτρα αργότερα ήλθαν και τα αδέλφια της Τάκης και Σωτήρης. Ο Τάκης εργαζόταν σε μεγάλο καφενείο στη Γεωργίου ως σερβιτόρος και ο Σωτήρης πήγαινε στο σχολείο. Τα αδέλφια δεν βρισκόντουσαν συχνά γιατί δεν το επέτρεπαν οι δουλειές τους. Την ίδια εποχή ο Νεόφυτος τελειώνει την Ιερατική Σχολή.

Στη 10ετία του 1930 και εκείνος μεταβαίνει στην Πάτρα όπου εργάζεται ως τεχνίτης πλέον. Εντάσσεται στο σωματείο των υποδηματεργατών που την εποχή εκείνη ελεγχόταν από το ΚΚ.
Αρχίζει να ενημερώνεται και να παρακολουθεί τις πολιτικές εξελίξεις. Το γεγονός αυτό τον έφερνε πολλές φορές σε αντίθεση με την αδελφή του λόγω της επιρροής της από τον εργοδότη της. Δεν ήταν πολιτικό πρόσωπο, δεν είχε δημόσιο λόγο, δεν έβλαψε κανέναν και δεν είναι κατανοητές οι διώξεις και οι προσβολές που ακολούθησαν.

Και οι δύο τους δεν είχαν παιδική ηλικία και στους δύο έλλειψε η οικογενειακή θαλπωρή. Δεκάχρονα παιδιά σε ξένα χέρια βίωσαν τα χειρότερα όποια και αν ήταν η αντιμετώπισή τους.
Όμως ασυγχώρητοι ήταν που δεν την έμαθαν γράμματα. Με τη βοήθεια των παιδιών έμαθε να γράφει το όνομά της. Η πίκρα θα μείνει για πάντα  γιατί ποτέ δεν θα μπορέσει να διαβάσει αυτές τις γραμμές.
Ο πόλεμος και η κατοχή έφεραν βία, πόνο, φτώχεια, πείνα, δυστυχία, εκτελέσεις και θανάτους, καταστροφή και εξευτελισμό της ανθρώπινης ζωής .
Τα τρόφιμα, όσα δεν κατέσχεσαν οι κατακτητές, εξαφανίστηκαν και εμφανίστηκε μαύρη αγορά.
Ο Ελληνικός Λαός αντιστέκεται, δημιουργείται το ΕΑΜ κα ο ΕΛΑΣ και οργανωμένα απαντά στους κατακτητές.

Εκείνος φεύγει για το χωριό. Ζει λίγο καιρό με τους γονείς του οι οποίοι σύντομα πεθαίνουν ο ένας από την κατάχρηση αλκοόλ – κρασιού και η μάνα από μόλυνση που προκλήθηκε από ένα κτύπημα που της προκάλεσε μια γειτόνισσα με πέτρα και η οποία ουδέποτε τιμωρήθηκε. Ζει μαζί με τις δύο αδελφές του κάνοντας διάφορες δουλειές για να τα φέρει βόλτα.

Εκείνη μένει στην Πάτρα διασώζεται από τους βομβαρδισμούς των γερμανικών «ΣΤΟΥΚΑΣ» και της ομάδας των "Πελαργών" των Ιταλών.
Ζει τις πρώτες εικόνες φρίκης και τη θέα των πρώτων νεκρών.
Πηγαινοέρχεται στο χωριό είτε με το τραίνο, είτε με ζώα είτε με τα πόδια περπατώντας πολλές φορές και ολόκληρη μέρα μεταφέροντας σαπούνι το οποίο αντάλλασσε μα τρόφιμα (όσπρια, τυρί η κρέας) για την επιβίωσή της αλλά κυρίως για την επιβίωση των άλλοτε αστών εργοδοτών της. Είχε συνδεθεί μαζί τους ιδιαίτερα με το παιδί τους που με ιδιαίτερη φροντίδα μεγάλωνε.
Χάνει όλες τις αμοιβές από την εργασία της που ήταν σε μετρητά μετά την κατάρρευση του νομισματικού συστήματος . Οι κατακτητές είχαν θέσει σε κυκλοφορία ένα κατοχικό χαρτονόμισμα που εξέδιδαν ελεύθερα και απεριόριστα ανάλογα με τις ανάγκες τους.

Κακή τύχη είχαν και οι εργοδότες της. Μετανάστευσαν στην Αμερική, η σύζυγος και το παιδί της. Πέθαναν εκεί.
Ο Τάκης επέστρεψε στο χωριό.
Ο Σωτήρης υπηρέτησε στον Ελληνοιταλικό μέτωπο αφού είχε προλάβει να τελειώσει το Σχολαρχείο (Λύκειο της εποχής εκείνης) όπου και τραυματίστηκε. Ήταν σεμνός, αγαπούσε το διάβασμα, έγραφε ποιήματα και είχε ιδέες που προσπαθούσε να υπηρετήσει.
Στο λογοκριμένο γράμμα του από το μέτωπο έγραφε στο Νεόφυτο:
«… είναι η ώρα υπεράσπισης των ιερών και των οσίων όπως η οικογένεια, η ζωή και η πατρίδα…»
επίσης σε γράμμα προς την αδελφή του στην Αθήνα:
«…να είσαι υπερήφανη διότι το ελάχιστο που έχεις είναι να αφιερώσεις στην πατρίδα μας είναι η ζωή ενός αδελφού…».
Για κάποιους ίσως αυτές οι εκφράσεις είναι προφητικές.
Τα τσιγάρα που έστειλε με δέμα η αδελφή του από την Αθήνα τα μοιράζει στους άνδρες του.
Μετά την επιστροφή του από το μέτωπο και την αποθεραπεία του αφού πέρασε από το Μοναστήρι κατέβηκε στην Πάτρα (1941) έπιασε δουλειά και στα γράμματά του γράφει "…για μεγάλη κρίση και έλλειψη ψωμιού".
Μυείται στην αριστερά και εντάσσεται στο ΕΑΜ.
Ο Νεόφυτος ήταν ιερομόναχος στην Ι.Μ. Α. Λαύρας, δεν φοβόταν το θάνατο, διαπνεόταν από ισχυρή Πίστη, «…τι θα ωφεληθούμε αν χάσομε την ψυχήν μας..» έγραφε.
Ήταν ο σύνδεσμος όλης της οικογένειας. Στα γράμματά του γράφει ότι «…και στο Μοναστήρι τα πράγματα είναι δύσκολα γιατί τελειώνουν τα τρόφιμα..»
Δύο αδελφές παρέμειναν στο χωριό. Πέρασαν δύσκολες ώρες.
Η μία έχασε τον άνδρα από πνευμονία το 1941. Αρχίζει γι΄ αυτήν και τα τρία παιδιά της ένας άλλος "Γολγοθάς". Η ψυχή της θα σκληρύνει ακόμη περισσότερο όταν λίγα χρόνια μετά θα χάσει τη μία κόρη της σε τροχαίο.
Η άλλη αδελφή προσβλήθηκε από τύφο.
Ο Βασίλης προσβλήθηκε από Ελονοσία και αποθεραπεύτηκε στο μοναστήρι κοντά στον αδελφό του Νεόφυτο.
Με την αδελφή που εργαζόταν στην Αθήνα ο Τάκης είχε αντίθεση με τον άνθρωπο που ήθελε να αρραβωνιαστεί. Η αντίθεση αυτή ίσως και για άλλους λόγους παρέμεινε μυστηριωδώς μέχρι τα τελευταία χρόνια.

Όμως τα δύσκολα ακολουθούν.
Την επομένη ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ στις 14/12/1943 εκτελείται στην Αγία Λαύρα από τους γερμανούς κατακτητές ο Νεόφυτος σε ηλικία 40 ετών. Την ίδια μέρα καίγοντας όλο το Χωριό έκαψαν και το σπίτι τους. Από την Αστυνομία ειδοποιούνται για την εκτέλεση του αδελφού τους.

Στις 12/10/1944 οι γερμανοί εγκαταλείπουν τη Χώρα καταστρέφοντας  οτιδήποτε συναντούσαν στο πέρασμα τους.

Για τον Ελληνικό Λαό ξεκινά μαζί με την απελευθέρωση μια πεντάχρονη σκληρή πραγματικότητα.
Ανεξακρίβωτος παραμένει ο αριθμός των φονευθέντων κατά τη διάρκεια του 3-ετούς εμφυλίου πολέμου, ιδιαίτερα αυτών που φονεύτηκαν από τις παρακρατικές οργανώσεις.
Στις 18/6/1946 η κυβέρνηση Τσαλδάρη εισάγει στη Βουλή προς ψήφιση το  «Γ΄ Ψήφισμα» περί εκτάκτων μέτρων κατά των επιβουλευόμενων την Δημόσιαν Τάξιν και την ακεραιότητα της χώρας". Για την υλοποίηση τους συστήθηκαν στρατοδικεία. Ένδικα μέσα έπαψαν να ισχύουν. Ανεστάλησαν άρθρα του Συντάγματος. Καταργήθηκε το οικογενειακό άσυλο και οι ελευθερίες του Τύπου. Έχει γραφεί ότι αποτέλεσε τη νομική κάλυψη για το θάνατο και τις εκτελέσεις χιλιάδων πατριωτών αλλά και το θεμέλιο του εμφυλίου πολέμου.

Το 1946 σκοτώνεται και ο Σωτήρης σε μία καλύβα στο χωριό ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ – ΓΛΑΝΙΤΣΑ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ στη θέση «ΜΠΡΗ» από απόσπασμα «ΜΑΥδων» και «Χιτών» που είχε φθάσει εκεί από τη Δάφνη και τα Λαγκάδια.
Είχαν καταλύσει εκεί για να διανυκτερεύσουν και στη συνέχεια να κινηθούν προς το Μαίναλο για να συναντηθούν με τον Καπετάνιο Πέρδικα. Λέγεται ότι από τις κινήσεις του συνδέσμου τους η σύζυγός του κατάλαβε την παρουσία τους και η ίδια τους κατέδωσε.
Γράφει χαρακτηριστικά ο Γιάννης Πριόβολος στο βιβλίο του:
"Ο δρόμος ως το Θιάκι", ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ:
"Σουρούπωνε, τώρα σαν κάτι να πήρε το αφτί τους. Ναι δεν λάθευε κάποιος πλησίαζε. Μπορεί να είναι ο σύνδεσμος, σκέφτηκαν. Κάλιο γαιδουρόδενε, λέει ο Ανδρέας και, βάζοντας το πονηρό, φοράει βιαστικά τις αρβύλες του, που τις είχε βγάλει να στεγνώσουν, κατεβαίνει τα σκαλιά, φτάνει στην πόρτα. Κοιτάζει από τη σχισμαδιά, βλέπει ένα χωροφύλακα να έχει ζυγώσει στο ένα μέτρο. Παραπέρα πέρασαν δύο οπλισμένοι ΜΑΥδες και πιάσαν θέση , πίσω από δυό κοτρώνες. Βγάζει το πιστόλι του ο Ανδρέας και συνάμα στρέφει το κεφάλι του να ειδοποιήσει τους άλλους, δεν προλαβαίνει . Πέφτει μιά χειροβομβίδα από το φουγάρο και γίνεται ο χαλασμός. Πυροβολεί ο Ανδρέας καθυστερεί το χωροφύλακα και τρέχει προς τους συντρόφους του να βοηθήσει, να δει, ν΄αρπάξει το μαρσίπ του, κοιτάζει, βλέπει τον Κοραλή και το Σωτήρη πνιγμένους στα αίματα. ξεψυχούσαν. Τώρα οι τυχεροί μίλησαν με τα μάτια. Περισεύει το θάρρος του Μπακρόζου. Παίρνουν κουράγιο οι άλλοι δύο. Και στο φτερό πρώτος ο Νταής φωνάζοντας καλύψτε με, πηδάει το παράθυρο. Στήνει το οπλοπολυβόλο ο Σολωμός αλλά από την ταραχή του βάζει το γεμιστήρα ανάποδα. Επεμβαίνει ο Ανδρέας, αναστρέφει το γεμιστήρα, Δουλεύει το όπλο. Καλύπτεται ο Νταής - ξεφεύγει. Δεν χάνει καιρό ακολουθεί ο Ανδρέας. Κοντά και ο Σολωμος. Αλληλοκαλύπτονται. Στη μετακίνηση τραυματίζεται όμως ο Σολωμός .Τρέχουν δύο ΧιτοΜΑΥδες, τον αποτελειώνουν. Κερδίζει χρόνο ο Ανδρέας, τον βοηθάει και το σούρωπο, πιάνει βράχο, ταμπουρώνεται. Βάζει πότε πότε το μαρσίπ του. Ωστόσο σούρνει σιγά σιγά. Που να τολμήσουν αυτοί. Πισωπατούν. Κόβουν εν τω μεταξύ τα κεφάλια των νεκρών, τα βάζουν σε ένα τσουβάλι και κινάνε για τη Δάφνη - Στρέζοβα. Βγαίνοντας γιά τη δημοσιά απάντησαν ένα γέρο.
Που πάς μπάρμπα?
Στη Στρέζοβα.
Α ωραία! πάρε και εσύ λίγο το σακούλι να μας ξαλαφρώσεις.
Τι έχετε ρε παιδιά μέσα ρωτάει ο γέρος.
Γουρνοκέφαλα του απαντάνε.
και τι θα τα κάνετε? Θα τα βράσουμε να γλεντήσουμε τη νίκη.
Ποιά νίκη? Τι έγινε?
Θα δείς μη βιάζεσαι.
Φτάσαν στο Χωριό μπροστά στην Εκκλησία. Φωνάξανε και τους φέρανε φως, ασετυλίνες. Φωταγώγησαν την Πλατεία. Πρόσταξαν και τους μαγαζότορες να ανάψουν όσες ασετυλίνες είχαν. Να τους φέρουν και λουκάνικα και χοιρινό παστό και ούζο. Τρώγαν, πίναν και γλένταγαν όλη νύχτα. Το πρωί κάλεσαν και το δάσκαλο να φέρει τα μαθητούδια να δούνε το "κατόρθωμα" . Και τα πήγε λένε ο δάσκαλος. Μπράβο δάσκαλε!!! Που έκανες του κεφαλιού τους. Ο Τσαιπάς άκουσε τη μάχη από ψηλά κατάλαβε "Πάνε όλοι τους". Δεν πισωγύρισε όμως. Τράβηξε για το Μαίναλο μοναχός του. Ο Νταής (καθηγητής γυμναστικής) γυρόφερε δύο τρείς ημέρες απο μαντρί σε γρέκι, κατέληξε σε ένα Μύλο. Θεονήστικος σκούπισε τις μυλόπετρες, μάζεψε λίγο αλεύρι σε ένα σαρδελοκούτι, το ανακάτεψε με νερό, έφαγε κάμποσο αλλά ήταν φαίνεται τόσο κουρασμένος που αποκοιμήθηκε εκεί με το σαρδελοκούτι στα χέρια. Ετσι λέγεται τον βρήκε ο μυλωνάς το χάραμα και τον σκότωσε εκεί, πάνω στο βαθύ του ύπνο, με το φτυάρι και καμάρωνε και αυτός λες και είχε σκοτώσει το λιοντάρι!"
Οι τέσσεροι σκοτωμένοι ενταφιάστηκαν εκεί κάτω απο τις αμυγδαλιές. Εκταφή έγινε τα τελευταία χρόνια. Τα λειψανά τους σήμερα βρίσκονται στο κοιμητήριο της Κουνινάς.

Με απόφαση Τσακαλώτου η ΙΧ Μεραρχία (9η Μεραρχία) και άλλες μονάδες μεταφέρονται στην Πελοπόννησο . Την ΙΧ Μεραρχία τη διοικούσε ο στρατηγός Μανιδάκης .
Τα σχέδιο της επιχείρησης ονομάστηκε «ΠΕΡΙΣΤΕΡΑ» και διευθυνόταν από τον ίδιο τον Τσακαλώτο.
Άρχιζε μια νέα εκστρατεία από το νότο στο βορρά μέχρι τα σύνορα αλλά όχι από τη Ρούμελη (                      ) αλλά από την Πελοπόννησο.
Οι επιχειρήσεις αρχίζουν τη 19/12/1948.
Πρώτη κίνηση: η απομόνωση τα Πελοποννήσου. Κανείς δεν μπορούσε να βγει η να μπει χωρίς την άδεια της Αστυνομίας. Στα λιμάνια και στον Ισθμό γινόντουσαν αυστηροί έλεγχοι ταξιδιωτών και φορτίων.
Δεύτερη κίνηση: μαζικές συλλήψεις μυστικά και κατά μάζες, αδιακρίτως οποιονδήποτε είχαν υπόνοια ότι δεν ήταν εθνικόφρονας.


Στην 9η μεραρχία - Α σώμα με διοικητή τον Τσακαλώτο σχέδιο "Περιστερά", 35000 άνδρες συγκροτούσαν 4 τάγματα. Σκότωναν, εκτελούσαν, συνελάμβαναν και οδηγούσαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα όχι μόνο τους εγκλωβισμένους και ανίσχυρους μαχητές του Δημοκρατισκού Στρατού αλλά και όσους υποψιάζονταν ακόμη και μη συμμετέχοντες. Σύμμαχο τους είχαν και τον καιρό. Διηγούνται ότι στο χωριό το χειμώνα του 1949 το χιόνι είχε ξεπεράσει τα τρία μέτρα. Χαρακτηρισίκή είναι η έκφραση "9η και χιονάτη".
Την 27/12/1948 είχαν συλλφθεί  4.500 και στη Μακρόνησο και στο Τρίκερι μετακινήθηκαν 2.500 άνθρωποι. Ο αριθμός των συλληφθέντων θεωρήθηκε μικρός. Οι Αμερικάνοι πίεζαν για περισσότερες συλλήψεις.
Την 29/1/49 οι «εκκαθαριστικές» επιχειρήσεις στην Πελοπόννησο είχαν ολοκληρωθεί .Το Μάιο  του ίδιου έτους το αντάρτικο στην Πελοπόννησο είχε εξαλειφτεί.
Οι Γκιουζέλης, Κονταλώνης και Μπασακίδης προσπαθώντας να φθάσουν στο Χελμό δέχτηκαν επίθεση στην Κερπινή. Ο Γκιουζέλης τραυματίστηκε και ο Μπασακίδης σκοτώθηκε. Ο Γκιουζέλης με δυσκολίες έφτασε στο Χελμό. Πέθανε από το κρύο και την πείνα. Το 1949 εκτελείται από τους μισθοφόρους της 9ης Μεραρχίας (χωροφύλακες, αγροφύλακες, ΜΑΥδες κ. άλ.) και ο αδελφός Βασίλης, κοντά στα σφαγεία του Χωριού σε αντίποινα για τη δράση του αδελφού του. Τα δύο κορίτσια του και η γυναίκα του μένουν μόνες για να αντιμετωπίσουν τα δύσκολα χρόνια που έρχονται.
Εκείνος και εκείνη παντρεύονται.
Στην οδύνη της απώλειας των τριών αδελφών της προστίθενται  και  νέες περιπέτειες.
Εκείνος με χαλκευμένες κατηγορίες, από γνωστό σε όλους πρόσωπο στην περιοχή, το Γενάρη του 1948,  συλλαμβάνεται (5/1/48) και προφυλακίζεται (17/1/48) στην Κόρινθο. Παραμένει εκεί μέχρι την 17/9/1948  που γίνεται δεκτή αίτηση  διακοπής της προφυλάκισης και η προσωρινή απόλυσή του από τη φυλακή.
Καταθέτει ευνοϊκά υπέρ του ο Παπαϊωάννου Παναγιώτης του Βασιλείου (πρόκειται για το δικηγόρο Αθηνών, συμπατριώτη του, που πιθανόν να υπηρετούσε εκεί τη στρατιωτική του θητεία). Ο κ. Παπαιωάννου κατέθεσε: "... ο κατηγορούμενος είναι καλός άνθρωπος και νομοταγής. Στην κατοχή ήτο στο ΕΑΜ όπως και όλοι. Είμαι βέβαιος ότι δεν είναι επικίνδυνος".
Η αποφυλάκιση έγινε δεκτή ύστερα από απόρριψη προηγούμενου αιτήματος που απορρίφθηκε την 15/6/1948 και είχε ζητηθεί την 5/5/1948.
Στις 10/11/1948 παραπέμπεται στο Στρατοδικείο για να δικαστεί στην Πάτρα (που λειτουργούσε ως παράρτημα του Στρατοδικείου Κορίνθου) με πρόεδρο το Βασιλάκη Ιωάννη και μέλη τους Παχή Φώτιο (ταγματάρχη μηχανικού), Κωστάκη Χαράλαμπο (λοχαγό πεζικού), Χασάπη Γεώργιο (υπολοχαγό πεζικού), Καληβάσση Ανδρέα (υπολοχαγό πεζικού) και βασιλικό επίτροπο τον Δασκαλάκη Ιωάννη (ανθυπασπιστή στρατιωτικής δικαιοσύνης).
Συγκατηγορούμενοι του ήταν: Απο… Γεώργιος, Κιτ… Δημήτριος, Γκο... Αθανάσιος, Κασ… Φίλιππος, Ράπ… Ιωαννης και Κορ… Χρήστος που απουσίαζε.
Οι κατηγορίες ήταν : « Συμμετοχή εις εγκληματικήν ομάδα, παράνομος στρατολογία και διάδοσις ανατρεπτικών ιδεών».
Ως δικηγόροι παρέστησαν οι: Στεφανόπουλος Ν. Μπιλάλης Βασίλειος, Μπογδανόπουλος Δημήτριος, Κόκαλης Αθανάσιος, Σταματέλος Σπυρίδωνας, Σπηλιωτακάρας Αθανάσιος και Πολίτης Δημήτριος.
Μάρτυρες κατηγορίας ήταν: 1) Λούρμπας Σωτήριος του Γεωργίου 2) Από… Παναγιώτης του Δημητρίου 3) Για… Γεώργιος του Χρήστου (λάθος όνομα), 4) Στα… Χρήστος του Νικολάου 5) Διπ… Γεώργιος του Ανδρέου 6) Νικ… Λεωνίδας του Νικολάου.
Ο πρώτος (Λούρμπας Σωτήριος του Γεωργίου) εξ αυτών κατέθεσε:
«ότι άπαντες οι κατηγορούμενοι είναι κομμουνισταί ιδιαίτερα δε δι΄ εκ των κατηγορουμένων Απο… Γεώργιο ότι συνελήφθη και ενεκλείσθη εις τα φυλακάς μετά την κατοχήν διά την κατοχική του δράσιν εις τας αντεθνικάς οργανώσεις Ε.Α.Μ. – Ε.Λ.Α.Σ.
Ο δεύτερος (Από… Παναγιώτης του Δημητρίου) κατέθεσε «ότι άπαντες οι κατηγορούμενοι είναι κομμουνισταί, συνελήφθησαν δε παρά της Αστυνομίας προληπτικώς ίνα εκτοπιστούν»
Ο τρίτος (Για… Γεώργιος του Χρήστου (λάθος όνομα) κατέθεσε: «ότι εκ των κατηγορουμένων Γκο... Αθανάσιος εις γενομένην επίθεσιν των συμμοριτών κατά του χωρίου των, παρουσιάσθη εις την Αστυνομίαν και εζήτησεν όπλον».
Ο τέταρτος (Στα… Χρήστος του Νικολάου) κατέθεσε: ««ότι άπαντες οι κατηγορούμενοι είναι κομμουνισταί, εργασθέντες κατά την κατοχήν, συνελήφθησαν δε παρά της Αστυνομίας προληπτικώς ίνα εκτοπιστούν».
Ο πέμπτος (Διπ… Γεώργιος του Ανδρέου) κατέθεσε ότι « ο Απο… Γεώργιος συνελήφθη και εφυλακίσθη , παρά της Εθνοφυλακής δια την κατοχικήν του αντεθνικήν του δράσιν, είναι άπαντες κομμουνισταί εργαζόμενοι κυρίως διά την επικράτησιν του κομμουνισμού».
Ο έκτος (Νικ… Λεωνίδας του Νικολάου) κατέθεσε ότι: « άπαντες οι κατηγορούμενοι είναι αριστεροί ιδιαίτερα δε ο εκ των κατηγορουμένων Απο… Γεώργιος ότι είναι επικίνδυνος κομμουνιστής. Προς δε ότι ο Βαγ… Χρήστος καταφέρετο κατά του Εθνικού Στρατού εις γενομένας συζητήσεις, ο δε Ράπ… ότι παρ΄ ότι εις το κατάστημά του πολλάκις μετέβαιναν συμμορίται ουδέποτε ειδοποίησε την Αστυνομίαν η ανέφερεν καν τούτο»
Σημειώνεται ότι οι μάρτυρες κατηγορίας ήταν εννέα (9). Αυτοί που δεν παρουσιάστηκαν ήταν οι: Σμυρίλιος Δημήτριος, Πάτσας Χρήστος και Κόσσιφας Ηλίας. Δεν παρουσιάστηκαν είτε γιατί πέθαναν είτε γιατί σκοτώθηκαν - τιμωρήθηκαν? κατά τα γεγονότα που μεσολάβησαν.
Μάρτυρες υπεράσπισης ήταν οι:
Καρασούτας Παναγιώτης του Χαραλάμπους κάτοικος Ανδραβίδας, Κωστόπουλος Αργύριος του Κ. κάτοικος Πατρών και Γκλαβάς Αθανάσιος του Σωτηρίου κάτοικος Πατρών.
Προτείνεται από το βασιλικό επίτροπο ποινή φυλάκισης τριών (3) ετών (σύμφωνα με τα πρακτικά) και δύο (2) έτη κατά την απόφαση. Προφανώς πρόκειται περί λάθους. Αθωώνεται με αιτιολογικό ιδιαίτερα μειωτικό και προσβλητικό.
Για τις δίκες πολιτικής σκοπιμότητας γράφει στο βιβλίο «Χρόνια της φωτιάς» ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΟΣΧΟΣ (ΕΚΔΟΣΕΙΣ περί τεχνών) :
«Χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς κατασκευάζονται οι κατηγορίες είναι αυτό από τη δίκη οκτώ αριστερών στο Στρατοδικείο Πάτρας την 12/11/1948 καταγόμενων από την Κλ…ία Αχαΐας όπου κατηγορούνται για στρατολογία και προπαγάνδα υπέρ του Δημοκρατικού Στρατού από το Δεκέμβρη του 1947 έως το Μάιο του 1948. Όταν αρχίζει η κατάθεση των τεσσάρων μαρτύρων κατηγορίας:
«Ο πρώτος μάρτυς Σωτήριος Λούρμπας ουδέν συγκεκριμένον γεγονός καταθέτει εις βάρος των κατηγορουμένων, βεβαιοί όμως μετά θετικότητος ότι άπαντες ήταν επικίνδυνοι κομμουνισταί…»
Ο ίδιος μάρτυρας:
«Τέλος δηλοί ότι την γραπτήν του κατάθεσιν υπέγραψε εν αγνοία του περιεχομένου της. Εκ των απαντήσεων του μάρτυρος, εκ των οποίων καταφαίνεται η διανοητική του ανεπάρκεια, προκαλείται θυμηδία εις το ακροατήριον. Οι επόμενοι μάρτυρες Παναγιώτης Από…και Χρήστος  Για... δηλούν ότι υπέγραψαν τας γραπτάς καταθέσεις των νομίζοντας ότι επρόκειτο οι κατηγορούμενοι Γεώργιος Ιωάννου Απο... – Δημήτριος Βλάση Κιτ... – Παναγιώτης Β.Καρ... - Αθανάσιος Σ.Γκο... – Χρήστος Δημητρίου Βαγ... – Φίλιππος Κων/νου Κ.. Χρήστος Λ. Κορ...και Ιωάννης Νικολάου Ράπ... εκ Κλ…ίας) να εκτοπιστούν και μη έχοντες γνώσιν του ακριβούς περιεχομένου των. Εξεταζομένου του τετάρτου μάρτυρος Γεώργιος Α.Διπ... ο πρόεδρος του στρατοδικείου αναγιγνώσκει επιστολή τούτου προς τον βασιλικόν επίτροπον διά της οποίας ανακαλεί όσα κατέθεσαν εγγράφως …»
Ανάμεσα στους "κατηγουρουμένους" συμπεριλαμβανόταν και εκείνος και θα οδηγείτο στο εκτελεστικό απόσπασμα αν οι πληρωμένοι ψευδομάρτυρες και άνθρωποι του περιθωρίου δεν ανακαλούσαν τις υπαγορευμένες απά άλλους καταθέσεις τους.

Την ίδια περόδο φυλακίσεων εκείνη δεχόταν την προσβλητική αντιμετώπιση συμπατριωσσών. Η σύζυγος αυτό που οργάνωση τη σύλληψη και καθοδήγησε τους ψευδομάρτυρες είπε σε εκείνη " έπερεπε εσύ να πας στη φυλακή και όχι ο άνδρας σου.
Οταν εκείνος επέστρεψε κατά τη διανομή αλεύρων γνωστός πατριώτης στο γραφόνται αναφερόμενος σε εκείνον είπε: "...και εσύ θα πάρεις" σαν να μοίραζε το το δικό του αλεύρι. 

Τελειώνει εδώ μια περίοδος της οικογενειακής τραγωδίας. Η ιστορία μίας οικογένειας που μεγάλωσε τα παιδιά της με στερήσεις, καταπίεση και μέσα στο φόβο, το μίσος, το αίμα και το θάνατο.

Είχαν και αυτοί με το θάνατό τους τη συμβολή τους στην προσφορά της αριστεράς στην κοινωνία.
Mιάς πατριωτικής αριστεράς που αγωνίστηκε με αυτοθυσία για την απομάκρυνση των κατακτητών, την αποκατάσταση της δημοκρατίας, την κοινωνική δικαιοσύνη και την ακεραιότητα της Χώρας.   
Είναι  μάρτυρες που αποτελούν τις εγγυήσεις για την ύπαρξη της και τη συνέχιση της παρά τα όσα θλιβερά συνέβησαν και συμβαίνουν.

Όμως ο Εμφύλιος θα συνεχιστεί με άλλα μέσα για να σταματήσει μετά τη μεταπολίτευση με την αναγνώριση - νομιμοποίηση του ΚΚΕ (23/9/1974), την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης (17/8/1982), την παλιννόστηση 55.000 Ελλήνων προσφύγων από τις πρώην κομμουνιστικές χώρες με όρους ισονομίας και ισοπολιτείας με όλους τους Έλληνες καθώς και με την ψήφιση με κοινή συναίνεση των αντιμαχομένων μερών, του Ν. 1863 - 18/9/89 "γιά την άρση των συνεπειών του Εμφυλίου 1945 - 49".

Οι παρακρατικές οργανώσεις διαλύθηκαν όμως τα μέλη τους και οι συνεργάτες των γερμανών, συνεπικουρούμενοι από τις οργανώσεις της επίσημης κρατικής βίας όπως τα ΤΕΑ, τη Χωροφυλακή και την Αστυνομία θα συνεχίσουν τη δράση τους.
Ξυλοδαρμοί, ψυχολογική βία, διακρίσεις, κοινωνικά φρονήματα κ. άλ. θα αποτελέσουν καθημερινά φαινόμενα.

Πως μπορώ να δικαιολογήσω αυτούς που έβλαψαν την οικογένειά μου και τους οικείους της?

Μετά τον Εμφύλιο

Στην πραγματικότητα ο Εμφύλιος δεν τελείωσε ποτέ. Δεν τελείωσε ούτε με την κυριαρχία των νικητών (1). Ούτε και στην Ελλάδα οι νικητές δεν ξέρουν να κερδίζουν με αξιοπρέπεια. Δεν επέδειξαν καμιά επιείκεια, συγχώρηση η ανοχή. Εκτελέσεις, φυλακίσεις, εξορίες, ξυλοδαρμοί και ψυχολογική βία ήταν καθημερινά φαινόμενα.

Μετά τον Εμφύλιο και την αθωωτική απόφαση του Στρατοδικείο Πατρών από τις χαλκευμένες κατηγορίες εκεινος λειτουργεί υποδηματοποιείο και πωλεί παπούτσια που του στέλνουν οι πρώην εργοδότες του από την Πάτρα.
Στη συνέχεια οπωροπωλείο – μανάβικο όπου οι επισκέψεις των χωροφυλάκων ήταν συχνές και οι έλεγχοι και οι συστάσεις καθημερινές  (έλεγχος τιμών, πινακίδες τιμών, άσπρισμα πεζοδρομίων κ. αλ.). Πολλές από τις περιπτώσεις αυτές καταλήγουν στα δικαστήρια. Χαρακτηριστική είναι η δίκη που ο δικαστής προσπαθεί με παραπλανητική ερώτηση να αποσπάσει αμφισβήτηση του μηνυτή – χωροφύλακα. Στον ισχυρισμό του ότι υπήρχε πινακίδα τιμών ο δικαστής ερωτά αν ο χωροφύλακας ισχυρίζεται ψέματα όταν καταθέτει ότι δεν υπήρχε πινακίδα τιμής.   Αν η απάντηση ήταν θετική η τιμωρία θα ήταν ιδιαίτερα αυστηρή (πρόστιμο και φυλάκιση) λόγο διάψευσης του οργάνου. Όμως με τη απάντηση ότι πρόκειται περί λάθους η απόφαση ήταν αθωωτική.  Παράλληλα με το μανάβικο εκτρέφουν ζώα, καλλιεργούν λίγα κηπευτικά και συγκεντρώνουν παλιά σίδερα και αντικείμενα τα οποία μεταφέρουν και πωλούν στην Τρίπολη

Η τετραμελής οικογένεια (2) επιβιώνει με δυσκολίες. Λιγοστά τρόφιμα, επιδιορθωμένα ενδύματα και παπούτσια και έλλειψη χρημάτων χαρακτηρίζουν αυτήν την περίοδο. Σ΄ αυτήν την οικογένεια ποτέ δεν προσφέρθηκαν από την τοπική εκκλησία λάδι η ψωμί (πρόσφορα) τα οποία πρόσφεραν κάτοικοι για λατρευτικούς σκοπούς.

Η ώρα του συμβιβασμού.
Ήταν μια κοροϊδευτική στάση όπως αποδείχτηκε και αργότερα.
Δεν ήταν δημόσιο πρόσωπο.
Δεν απαιτούσε τίποτα.
Δεν έβλαψε κανέναν .
Εργαζόταν σκληρά στο μανάβικο, νύχτα σε νύχτα, πωλούσε νωπά ψάρια και στο κατάστημα και στη «γύρα» τα πρώτα χρόνια με ζώα και με τα πόδια. Αντάλλασσε φρούτα και ψάρια με είδη που υπήρχαν διαθέσιμα στα φτωχά νοικοκυριά στο χωριό και στα περίχωρα. Πάντοτε έδινε τα είδη που πωλούσε και με πίστωση. Πολλά από αυτά τα ποσά δεν εισπράχτηκαν ποτέ. Μετά το θάνατο του διασώθηκαν ογκώδη βιβλία που χρεώνονταν τα «βερεσέ».

Τις ειρωνείες και τις προσβολές από τους Χίτες, που μετατράπηκαν σε καταδότες της αστυνομίας, τις αντιμετώπιζε νηφάλια και με μια κρυφή ικανοποίηση για την κατάντιά τους.
Ο αστυνομικός εκβιασμός  εξακολουθούσε κάθε μέρα και περισσότερο.
Θα ήθελε να είχε το σθένος και την οικονομική δύναμη να αντιπαρατεθεί σ΄ αυτούς και στο δικτατορικό καθεστώς. Χρειάστηκε να γίνουν βήματα πίσω για την επιβίωση τη οικογένειας. Τότε συγκεντρώθηκαν  κάποια χρήματα για επιβίωση και για τις σπουδές.

 Κανένας δεν το ενοχλούσε. Κατάφερε να εξασφλαίσει πολλά για την οικογένειά του..

Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα, απόγονοι των Χιτών και των καταδοτών, που προσπαθούν αν έχουν μια μειωτική στάση για κείνον. Τους δικαιολογούμε γιατί έτσι σκεπάζουν την ντροπή τους για τη συμπεριφορά των παππούδων τους και των πατεράδων τους.

Πολλούς από αυτούς τους βλέπει και ο γράφων με απροσδιόριστα συναισθήματα.
Και το ερώτημα παραμένει.
Τι θα γίνει μ΄αυτούς?

Τα χρόνια πέρασαν, έφυγε νέος, ακολούθησε στην ίδια ηλικία ο γιός του.

Έκανα και κάνω και για μεγάλο χρονικό διάστημα, ότι μπορουσα για να μην τους φέρω σε δύσκολη θέση.



Συνεχίζεται  

(1) Η ηθική υπεροχή του ηττημένου

«… με είχε απασχολήσει το θέμα της  ηθικής υπεροχής του ηττημένου. Πάντα με γοήτευε η ιδέα να καταδείξω την εσωτερική πώρωση που προκαλεί κάθε μορφή ισχύος  στον άνθρωπο, το νέκρωμα εκείνο της ψυχής που επιφέρει η κάθε νίκη σε ολόκληρα έθνη και ενα την παραλληλίσω με τη δύναμη της ήττας που ανασκαλεύει πάθη και ωριμάζει με τρόπο επώδυνο  αλλά και ωφέλιμο τις ψυχές».
Stefan Zwieg
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΧΘΕΣ
Αναμνήσεις ενός Ευρωπαίου
PRINTA
Εκ βαθέων 

(2) «… το δεύτερο, αυτό που με δίδαξε,
ότι η καταγωγή μας είναι η ταυτότητά μας.
Αλλά επιλέγουμε κάθε ημέρα ποιοι θα γίνουμε.

Η οικογένειά μας δεν είναι τέλεια, με έκανε αυτό που είμαι.
Μου έδωσε ευκαιρίες που δεν είχε.

Το μέλλον μου όποιο και αν είναι, είναι κοινή κληρονομιά».
ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟ ΧΙΛΜΠΙΛΗ 

Οι βιάσεις για ότι είμαστε είναι οι ριζες μας, η οικογένεια μας. Όσο πιο καλές βάσεις έχουμε τόσο καλύτερο μέλλον μας περιμένει.