ΕΜΦΥΛΙΑ ΠΑΘΗ

Επιχειρείται μια ερμηνεία του Εμφυλίου Πολέμου, στον αντίποδα της επιστημονικής έρευνας και της ερμηνείας της προοδευτικής διανόησης από συγγραφείς που δεν είναι ιστορικοί, δικαιολογούν δε την εμπλοκή τους με το επιχείρημα ότι και άλλοι επιστημονικοί κλάδοι λειτουργούν κατ΄ αυτόν τον τρόπο. Δεν είναι απαλλαγμένοι «από τις προσωπικές τους πολιτικές αντιλήψεις» και εκπροσωπούν το ρεύμα του «ιστορικού αναθεωρητισμού» με σκοπό να ανατρέψουν την «ιστορική μνήμη» όπως διαμορφώθηκε στο βάθος του χρόνο αλλά και να ανατρέψουν την «προοδευτική οπτική» που κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο.
Οι συγγραφείς έχουν μια αναχρονιστική αντίληψη για τα ιστορικά θέματα, βλέπουν το παρελθόν με τα μάτια του σήμερα.
Χαρακτηριστικη είναι η περίπτωση των δωσιλογων που χρησιμοποιούν τον αντικομουνισμό του κράτους μετά την απελευθέρωση για να δικαιολογήσουν τη συνεργασία τους με τους κατακτητές.
Στη «μεταμοντέρνα» εποχή που ζούμε δεν προσφέρουν τίποτα οι αφηγήσεις, «ο χωρικός από τα Βούρβουρα», «αυτόπτης μάρτυρας», «όπως θυμάται» κ. άλ.

Δεν κάνουν διατεταγμένη υπηρεσία αλλά καμιά φορά η εθελοντική εργασία ανοίγει δρόμους για κάθε μορφής καριέρες.

Προσπαθούν να αποδώσουν ευθύνες στους ηττημένους, να ανατρέψουν ιστορικές αλήθειες  και να διασπείρουν αμφιβολίες.

Αποκρύπτονται πραγματικά γεγονότα ή στοιχεία, προβάλλονται δευτερεύοντα για προπαγανδιστικούς  λόγους αλλά και για την επιτυχία των σκοπών τους.  

Η μελέτη των γεγονότων  της κατοχής, της αντίστασης και του εμφυλίου είναι πλέον αντικείμενο επιστημονικής έρευνας, ελέγχου και κριτικής της πανεπιστημιακής κοινότητας.
 
Το ΚΚΕ αντλούσε την ισχύ του όχι από τις οργανωτικές ικανότητες αλλά από την ταξική διαστρωμάτωση του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ. 
Είναι ιστορικό καθήκον να αναδειχθεί ο ρόλος της  φτωχογειτονιάς, των ανωνύμων και των φτωχών ανθρώπων  και όλων εκείνων (δωσίλογων, ταγματοασφαλιτών, μαυραγοριτών κ. άλ.) που στράφηκαν εναντίον τους μαζί με τους γερμανούς η τους βρετανούς όταν  κινδύνεψαν τα ταξικά τους συμφέροντα.
To Γενάρη - Απρίλη 1943  το ΚΚΕ είχε υιοθετήσει ως πρώτη επιλογή την επίτευξη των πολιτικών του στόχων μέσω ομαλών κοινοβουλευτικών διαδιακασιών.
Έχει γραφεί ότι από τη 10 - ετια του 1930 το ΚΚΕ είχε εγκαταλείψει την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού.
Επεδίωκε "έντιμο συμβιβασμό" χωρίς ανταπόκριση απο εκείνους που είχαν αποφασίσει να οδηγήσουν τη Χώρα στον εμφύλιο. 
Κυρίρχο σύνθημα εκέινης της εποχής ήταν "συμφιλίωση, ησυχία,ανοικοδόμηση". Η ηγεσία του ΚΚΕ σε καμιά στιγμη δεν ετοιμάστηκε για ένοπλη εξέγερση.
Ο ένοπλος αγώνας ήταν "μέσο πίεσης για ομαλές δημοκρατικες εξελιξεις".
(2η ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ , Φλοεβάρης 1946).
 
Η ΟΠΛΑ κα η Εθνική Πολιτοφυλακή δεν υπάγονταν οργανωτικά στο ΕΑΜ, δημιοργήθηκε στον αντίποδα των Ταγμάτων Ασφαλειας και αυτοδιαλυθηκε το Σεπτέμβρη 1944.

Τα « ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ» δεν ήταν επιλογή της ΕΑΜικής αντίστασης, ήταν μια ταξική αντιπαράθεση που κυριαρχούσαν οι φτωχογειτονιές. Ο ΕΛΑΣ δεν είχε σχεδιάσει και δεν επιθυμούσε σύγκρουση με τις βρετανικές δυνάμεις (περισσότερα εδώ).

Πανευρωπαικά μοναδικά φαινόμενα ήταν:
- η ένοπλη σύγκρουση συμμαχικών δυνάμεων και μάλιστα πριν την ολοκληρωτική κατάρρευσης των χιτλερικών,
- η ταυτόχρονη εκδίκαση των δωσιλόγων, μαυραγοριτών και αυτών που πλούτισαν παράνομα με τη συνεργασία τους με τον κατακτητή και αντιστασιακών που κατηγορούντο για αδικήματα κατά την κατοχή και τα "ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ" με εξοντωτικές ποινές για τους αντιστασιακούς και με αθωωτικές η εξαιρετικά επιεικείς ποινές γιά τους δωσίλογους (εκτελέστηκαν 25 δωσίλογοι και 3.000 αντιστασιακοί με αποφάσεις εκτάκτων στρατοδικείων),
- η παραμονή και η μετακίνηση βρετανικών δυνάμεων στη Χώρα μεν το πρόσχημα του επισιτισμού η την απομάκρυνση των κατακτητών (1) και με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της σε βάρος κυρίαρχης Χώρας.
- ο βομβαρδισμός της Αθήνας (μοναδικής Πρωτεύουσας που βομβαρδίστηκε) από τους βρετανούς ενώ δεν είχε γίνει απο τους χιτλερικούς.
- η συντριπτική υπεροχή της αριστεράς στα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης.

Η  βρετανική ανάμειξη  καταδικάστηκε ανεπιφύλακτα από τους αμερικάνους και η ένοπλη εξέλιξή τους αποδοκιμάστηκε και από την ΕΣΣΔ.
Οι βρετανοί οδήγησαν τη Χώρα στον Εμφύλιο (περισσότερα εδώ) γιατί μόνο έτσι θα μπορούσαν
- να διασπάσουν η να απαξιώσουν το ΕΑΜ αφού δεν κατάφεραν να το αφομοιώσουν,
- να επαναφέρουν το Γεώργιο Β (3) και να του παρέχουν ηθική νομιμοποίηση λόγο της απαξίωσης στην οποία είχε περιέλθει μαζί με την κυβέρνηση κατά την απόδρασή τους στην Αίγυπτο,
- να τη θέσουν υπό την επιρροή τους (2), όπως είχε συμφωνηθεί στη Μόσχα στην συμφωνία Στάλιν - Τσόρτσιλ (συμφωνία των ποσοστών – Μόσχα, Οκτώβρης 1944) και
- να κυριαρχήσουν των ΕΑΜικών δυνάμεων, που την εποχή εκείνη υπερτερούσαν σε στρατιωτική ισχύ, το ΕΑΜ έλεγχε του 90% του Ελληνικού εδάφους και επηρέαζε περισσότερο από το 70% του Ελληνικού πληθυσμού.
Παρά την ένοπλη σύγκρουση βρέθηκαν σε αδυναμία, ζήτησαν την εμπλοκή των ΗΠΑ με νικηφόρα έκβαση και Αμερικάνικη επιρροή στη Χώρα.
ΟΙ βρετανοί δεν τα κατέφεραν με τα όπλα πως τα θα κατάφερναν διαφορετικά?
Φαίνεται, αν όχι σαν αιτία, αλλά και εκ του αποτελεσματος κρίνοντες ο σκοπός  των εμφυλιακών συγκρούσεων ήταν και να περάσει η Χώρα από την βρετανική στην Αμερικανική επιρροή.

Αποκρύπτουν το γεγονός ότι οι ΕΑΜικές δυνάμεις, με την πολιτική και στρατιωτική ισχύ που διέθεταν απέτρεψαν σκηνές βίας και πράξεις αντεκδίκησης και μίσους που είχε συσσωρευθεί τα χρόνια της κατοχής,  όπως συνέβη στη Ρώμη και στο Παρίσι και σε άλλες ευρωπαικές πόλεις μετά  την αποχώρηση των γερμανών.

Στην παγίδα των βρετανών και της αντιδραστικής δεξιάς έπεσε ο Ν. Ζαχαριάδης κάνοντας πολλά λάθη (αποχή από τις εκλογές,  απόφαση του δεύτερου ένοπλου αγώνα, πορεία και εξέλιξη του αγώνα (περισσότερα εδώ).
Η αποχή από τις εκλογές ούτε προσχηματική ήταν, ούτε βήμα για τον εμφύλιο ήταν γιατί εάν ήταν έτσι γιατί συμμετείχαν στο δημοψήφισμα του ίδιου έτους?
Απλά ήταν λάθος που:
- ακολούθησε εκείνο της Συνθήκης της Βάρκιζας που δεν προστάτευε του συμμετέχοντες στην Εθνική Αντίσταση, περιόριζε την ισχύ των ΕΑΜικών δυνάμεων, δεν εφαρμόστηκε ως προς την τιμωρία των συνεργατών, ταγματασφαλιτών, μαυραγοριτών κ. άλ. και ήταν η αρχή της βίας και της τρομοκρατίας  που ακολούθησε (μονομερής εμφύλιος).
- στέρησε τις ΕΑΜικες δυνάμεις από μια ισχυρή κοινοβουλευτική παρουσία και άφησε τον Τσαλδάρη ελεύθερο να νομοθετεί διώξεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις (Γ ψήφισμα). Πολλούς από αυτούς που απείχαν η ασφάλεια τους αναγνώριζε από έλεγχο των εκλογικών βιβλιαρίων.
- δεν μπόρεσε να διαχειριστεί το σχηματισμό των πρώτων  αντάρτικων ομάδων που δημιουργούντο χωρίς σχέδιο το 1946 από οπαδούς του ΕΑΜ που κατέφευγαν εκεί  για να αποφύγουν τις διώξεις και την παρακρατική τρομοκρατία.
- υπέταξε τα συμφέροντα της ελληνικής αριστεράς στις σχέσεις με την ΕΣΣΔ, τη διπλωματία και τα όπλα του Στάλιν που δεν ήλθαν ποτέ.

Η «αυτο»εξορία στην Αίγυπτο , με τη βοήθεια των βρετανών, του Γεωργίου Β (σύμμαχος και εκφραστής των βρετανικών συμφερόντων,  διαρκής αιτία διχασμού, υποστηρικτής και ταυτισμένος με το καθεστώς - δικτατορία Μεταξά)  της κυβέρνησης Τσουδερού (που δεν είχε προέλθει από εκλογές) και αξιωματικών έγινε με τη δικαιολογία για τη διοικητική, θεσμική και διπλωματική συνέχεια του κράτους (τα ίδια έλεγαν και οι δωσιλογικές κυβερνήσεις) αλλά και για την αντιστασιακή δράση από το εξωτερικό και εκ του ασφαλούς.  Η προδοτική αυτή στάση με τη φυγή τους (εθελοντές φυγάδες) είχε ως αποτέλεσμα την έλλειψη πολιτικών αντιπάλων και  ως εκ τούτο άφησε ελεύθερο το πεδίο δράσης από το ΚΚΕ.

Προδοτική ήταν και η στάση, πέραν των φυγάδων και εκείνων των αστικών στρωμάτων που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή είτε απείχαν από την εθνικη αντίσταση (κατοχικοι πρωθυπουργοι, κατοχικά στελεχη της διοίκησης, επιχειρηματίες, βιομήχανοι, έμποροι, Κανελλόπουλος, Καφαντάρης, Παπανδρέου, Πλαστήρας, Σοφιανόπουλος).

Ταυτίζουν την έναρξη της αντιστασιακής δράσης της Ελλάδος με τις αποφάσεις της ΚΟΜΙΝΤΕΡΝ.  Αποκρύπτουν ότι την ίδια εποχή αρχίζουν της δράση τους όλες οι οργανώσεις, την ίδια περίοδο η Χώρα έχει βγει από  το λιμό του χειμώνα 1941-42 και το γεγονός ότι η αντίσταση του Ελληνικού λαού είχε ήδη αρχίσει με τα πολεμικά γεγονότα του 1940-41, μετά το ΟΧΙ του δικτάτορα Μεταξά διερμηνεύοντας το ισχυρό φρόνημα του ελληνικού λαού και την απαίτηση των Άγγλων συμμάχων και με μεγάλη σημασία στην νικηφόρα έκβαση του πολέμου.

Αμφισβητούν τη στρατηγική σημασία της ανατίναξης της «Γέφυρας του Γοργοποτάμου», συμφωνούν για τη συμβολική της σημασία. Εκ των υστέρων διαπιστώνουν ότι οι γερμανοί δεν μετέφεραν εξοπλισμό κλπ στη. Β. Αφρική, μετέφεραν όμως στη Ν. Ελλάδα και αντίστροφα στη Γερμανία ελληνικό πλούτο και «ανθρώπινα» φορτία.
Αυτοί οι άνθρωποι παρατύπως, παρά το ότι η «συλλογική μνήμη» (όλοι μιλούν για Εθνική Αντίσταση» και η Πολιτεία  έχει θεσμοθετήσει  την έννοια Εθνική Αντίσταση χρησιμοποιούν τη λέξη Αντίσταση (εκτός από μια φορά) και αμφισβητούν τον καθοριστικό της ρόλο. Είναι όμως φανερό γιατί το κάνουν. Διερωτώμεθα ποια θα ήταν η τύχη των Δωδεκανήσων, της Μακεδονίας και της Θράκης αν η Χώρα δεν είχε τη συμβολή της στην κατάρρευση του Χιτλερικού καθεστώτος, πως θα κληροδοτούσαν στις μελλοντικές γενιές σημαντικές αξίες και θα ενίσχυαν το ηθικό των Ελλήνων, πως θα απέτρεπαν την επιστράτευση, τη βίαια μεταφορά εργατών στη Γερμανία, πως θα εξασφαλιζόντουσαν εφόδια και τρόφιμα για όσους δεν συνεργάστηκαν με τους κατακτητές, πως θα αντιμετωπίζόντουσαν οι αλβανικές απαιτήσεις (τσάμηδες), οι τις απαιτήσεις Γιουκοσλαβίας, Βουλγαρίας (Μακεδονία, Θράκη).
«Οι αντιστασιακοί εμφορούνταν από πατριωτισμό και ιδέες γύρω από τα εσωτερικά, κοινωνικά και οικονομικά ζητήματα,…» Μark Mazower 

Τα στρώματα που συνεργάστηκαν με τον κατακτητή δεν ήταν ευρύτατα ήταν όμως στρώματα του «αστικού χώρου» (βιομήχανοι, κατασκευαστές, έμποροι, μαυραγορίτες κ. άλ), παρανόμως πλουτήσαντες και ουδέποτε  τιμωρηθέντες  και ελεγχθέντες πλην ελαχίστων.

Πράγματι κατά τη δράση των ΕΑΜικών δυνάμεων υπήρξαν και αυθαιρεσίες και λάθη (Ψαρρός, η εξαγγελία αυτοδιάθεσης μικρού αριθμού σλαβόφωνων, ίσως το Μακεδονικό και το "μέτρο της ομηρίας" ως αντίμετρο: πρώτον της αιχμαλωσίας και της εκτόπισης χιλιάδων αγωνιστών στην Ελ Ντάμπα  και των χιλιάδων κρατουμένων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (Χασάνι, Γουδί, Αστυνομικά Τμήματα) και δεύτερον της ανταλλαγής αιχμαλώτων και της ασφαλούς αποχώρησης των δυνάμεων του ΕΛΑΣ).
Όμως δευτερεύοντα μεμονωμένα περιστατικά δε χαρακτηρίζουν το σύνολο των δραστηριοτήτων τους.

Δεν απέφυγαν:
- τη χυδαιολογία (σελ. 143 και 503) και με τη σύγκριση των ταγμάτων ασφαλείας με το ΕΑΜ (σελ. 184) αλλά και γράφοντας για «κόκκινη τρομοκρατία» (σελ 263) αγνοώντας ηθελημένα την ηθική και ιδεολογική υπεροχή εκείνων που πολέμησαν  τον κατακτητή, σχεδόν στο σύνολό τους ανιδιοτελώς, έναντι εκείνων που συνεργάστηκαν με τους γερμανούς κατακτητές, δολοφονούσαν, βίαζαν, έκαιγαν σπίτια και σπαρτά, φυλάκιζαν και εκτόπιζαν αθώους ανθρώπους,
- την επιστημονικό τους ευτελισμό (σελ. 448).
  
Οι λόγοι συμμετοχής στο ΕΑΜ ήταν και ιδεολογικοί και προσωπικές αντιθέσεις. Περιορισμένος αριθμός συμμετείχε από τοπικές αντιθέσεις, φόβο,  από την απειλή της πείνας αλλά σίγουρα δεν συμμετείχαν παράνομοι, εγκληματίες γενικά κακοποιοί.
Συμμετείχαν απλοί άνθρωποι, εργάτες, υπάλληλοι άνεργοι κ. άλ. που ειχαν πρωταγωνιστήσει σε κοινωνικούς και συνδικαλιστικοιύς αγώνες και είχαν βιώσει την πείνα, την ανασφάλεια και την προκλητική επίδειξη πλούτου.
Στο ΕΑΜ συμμετείχαν επισης ισχυρές προσωπικότητες του «αστικού χώρου» (Σημίτης, Αγγελόπουλος, Κόκκαλης, Σβώλος κ. άλ.) ανώτεροι αξιωματικοί (Μίχου, Βαζαίος, Σαράφης, Μάντακας κ. άλ.) και πολιτικά κόμματα.
Η επαναλαμβανόμενη άποψη ότι το ΚΚΕ διατήρησε καθ΄όλη τη διάρκεια  τον έλεγχο πάνω στην Οργάνωση φαίνεται να μην είναι τόσο ισχυρή.

Υπενθυμίζεται ότι τόσο κατά την κατοχή όσο και κατά την περίοδο της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας αιτήματα για εθνικοποιήσεις και απαλλοτριώσεις απορρίφθηκαν.

Η ΕΣΣΔ ( κατά τη σταλινική περίοδο) κρατούσε τα κομμουνιστικά κόμματα σε εξάρτηση για εξυπηρετεί τους κρατικούς σκοπούς της. Δεν φαίνεται νε εξυπηρετούσε ιδεολογικούς σκοπούς.
Ο Στάλιν έδωσε την έγκριση στο Ζαχαριάδη να προχωρήσει στον ένοπλο αγώνα και υποσχέθηκε βοήθεια (που δεν έφθασε ποτέ) γιά να περιχαρακώσει τις λαϊκές δημοκρατίες. Μόλις αυτή η ανάγκη εξέλειπε, αθέτησε τις υποσχέσεις του, εκφράζοντας την ανοικτή εναντίωσή του (περισσότερα για το ρόλο της ΕΣΣΔ εδώ).
Από πού προκύπτει ότι οι ΕΑΜικές δυνάμεις είχαν σκοπό τη μετατροπή της Ελλάδος σε «λαϊκή δημοκρατία» όπως την περιγράφουν?
Γιατί δεν υπήρχε αυτή η εξέλιξη στην Ιταλια ή ατο Βέλγιο?

Η ενδυνάμωση και η οργανωτική ανάπτυξη του ΕΑΜ οφείλεται και στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης (επιμελητεία, Εθνική Αλληλεγγύη) γιατί μπορεί να υπήρχε διαθέσιμη βοήθεια αλλά αν δεν υπάρχει σύστημα διανομής είτε δεν είναι ωφέλιμη είτε γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης (μαφία στις μέρες μας, μαυραγορίτες τότε είτε χρησιμοποιήθηκε για πολιτικούς σκοπούς (εκλογές 3/3/1946) δημοψήφισμα 1/9/1946).
Το ΕΑΜ υπηρέτησε πιστά τους ιδρυτικούς του σκοπούς (απελευθέρωση – δημοκρατία).
Αν ήθελε να καταλάβει την εξουσία θα μπορούσε να το κάνει στο διάστημα 12 – 15/10/1944 (πτώση άγγλων αλεξιπτωιστών) η 18/10/1944 μεταξύ της αποχώρησης των γερμανών  και την απόβαση των πρώτων βρετανικών δυνάμεων και την άφιξη της "κυβέρνησης της Αιγύπτου" , μετά την παραίτηση της δωσίλογης κυβέρνηση Ράλλη και  όταν υπερτερούσε των αντιπάλων του.
Την εποχή εκείνη θα μπορούσε ο ΕΛΑΣ να είχε εισβάλει και καταλάβει την Αθήνα αφού θα είχε προετοιμαστεί αν ήταν στους σκοπούς του.
Επίσης δεν θα έστελνε εμπειροπόλεμα και καλά εξοπλισμένα στρατιωτικά τμήματα (6 μεραρχίες) σε μικρότερης σημασίας αποστολές, μακριά απο την κρισιμότερη μάχη που έδωσαν ποτέ οι ΕΑΜικές δυνάμεις.

Αν ο ΕΛΑΣ "έμπαινε" στην Αθήνα και καταλάμβανε την εξουσία η Ελλάδα θα παρέμενε στο συμμαχικό μπλοκ, οι σύμμαχοι θα αναγνωριζαν μια ΕΑΜική κυβέρνση, δεν θα ακολουθουσαν τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος, οι δωσίλογοι θα είχαν τιμωρηθεί και η Χώρα θα απολάμβανε μιά ισχυρή κοινοβουλευτική δημοκρατία με έντονο κοινωνικό πεοσανατολισμό.

Στα ψιλά περνάνε την τιμωρία της κάθε μορφής δωσίλογων, ταγματασφαλιτών, μαυραγοριτών, συνεργατών των γερμανών που υπαγόρευε το περί δικαίου αίσθημα ( πέραν των συμφωνιών που είχαν γίνει).
Γραφειοκρατική αναζήτηση στοιχείων, πληθώρα μαρτύρων, τρομοκρατία μαρτύρων κατηγορίας, απομάκρυνση δημοκρατικών δικαστών, ήταν κύριες αιτίες ατιμωρησίας.
Καμιά αναφορά:
- για το κατηγορητήριο (προδοσία εκ προθέσεως, εθνική αξιοπρέπεια, συνεργασία με τον κατακτητή, παράνομος πλουτισμός  κ. αλ).
- για τα εγκλήματα πολέμου (βασανιστήρια, μπλόκα, κατάχρηση κρατικής εξουσίας, εξόντωση εβραίων, ολοκαυτώματα, εγκλήμτα αντιποίνων κ. άλ.).
Έγιναν δίκες παρωδία λίγες κατέληξαν σε αυστηρές ποινές , ψηφίστηκαν νόμοι αμνήστευσης και το σύνολο των δικαστικών ερευνών τέθηκε στο αρχείο.
Πολλοί απ ΄ αυτούς στη συνέχεια στελέχωσαν την κρατική διοίκηση και έπαιξαν ρόλο στην οικονομική και πολιτική ζωή του τόπου (περισσότερα εδώ).

Η αρπαγή των παιδιών από τη Φρειδερίκη το 1947 αποδυναμώνει το επιχείρημα ότι έγινε για να πάρουν τα παιδιά πριν τα πάρει ο Δ.Σ. που άρχισε  ένα χρόνο μετά δηλ. το 1948 (περισσότερα εδώ).

Αισθανόμαστε να κουβαλάμε ένα χρέος: να μην ξεχάσουμε τους νεκρούς μας και να μην αφήσουμε και τους άλλους να ξεχάσουν.

«Οι νικητές δεν ξέρουν να κερδίζουν με αξιοπρέπεια».
Εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές διέσχισαν τα σύνορα και αφομοιώθηκαν στις κομμουνιστικές χώρες. Στη συνέχεια αφαιρέθηκε η ιθαγένεια και κατασχέθηκε η περιουσία του.
Χιλιάδες άνθρωποι διώχτηκαν και εξοντώθηκαν με φυλακίσεις, εξορίες και εκτελέσεις.

Οι νικητές δεν επέδειξαν καμιά ανοχή, συγχώρηση η μετριοπάθεια.
«… καταδίκαζαν με τη βία σε πλήρη σιωπή κάθε διαφωνία η κριτική διάθεση, αποκλείοντας κάθε άλλη ουσιαστική και πολιτική λύση».
(περισσότερα εδώ)

ΕΜΦΥΛΙΑ ΠΑΘΗ
Στάθης Ν. Καλύβας, Νίκος Μαραντζίδης
ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ

Υ.Γ.

- Γίνεται λανθασμένη χρήση της λέξης στόχος αντί του σωστού σκοπός – επιδίωξη.

- Όταν αναφερόμενα σε μία και μοναδική χώρα, κυβέρνηση η οργάνωση καλό θα ήταν να γράφεται με κεφαλαίο.

-«μακρόθεν» και όχι «εκ του μακρόθεν»,

- σλαβόφωνοι ΄Ελληνες η σλαβομακεδόνες,



1) Ο΄Αλμπερ Σπέερ (υπουργός πολεμικής βιομηχανίας του Χίτλερ, καταδικασμένος από το Δικαστήριο της Νυρεμβέργης) σε συνέντευξή του στο δημοσιογράφο Βάσο Μαθιόπουλο το 1976 δήλωσε ότι υπήρξε μυστική συμφωνία (gentlemen agreement) μεταξύ της Γερμανίας και της Αγγλίας γιά την Ελλάδα. Το φθινόπωρο του 1944, λίγο μετά την έναρξη της αποχώρησης των γερμανών από τη Χώρα, οι  'Αγγλοι με τη συμφωνία που υπέγραψαν, δεσμεύτηκαν να μην παρενοχλήσουν στρατιωτικά τη γερμανική αποχώρηση (όπως και πραγματικά έγινε) ώστε να παραλαβουν οι ίδιοι την Ελλάδα και να την περάσουν στο δυτικό στρατόπεδο. Η ύπαρξη της συμφωνιας δεν έχει επιβεβαιωθεί από τα βρετανικά αρχεία.

2) Ήντεν προς Τσώρτσιλ:
"...τα μακροπρόθεσμα πολιτικά συμφέροντα μας στρέφουν προς υποστήριξη μοναρχιών ενώ τα βραχυπρόθεσμα στρατιωτικά μας υποχρεώνουν να υποστηρίξουμε τα πιο δραστήρια στοιχεία της Αντίστασης τα οποία τυγχάνουν να ειναι οι κομμουνιστές".

Ο Τσώρτσιλ ήθελε την επιστροφή του Γεωργίου γιατί α) πίστευε ότι η παρουσία του διασφάλιζε περισσότερο την αγγλική επιρροή και β) για να ηγηθεί ενός αδιάλλακτου αντιαριστερού καθεστώτος. 

ΕΜΦΥΛΙΑ ΠΑΘΗ ΤΑ ΝΕΑ 11/3/2016

«… αποδυναμώνεται από τον τρόπο που αναλύουν τους λόγους για τους οποίους το ΕΑΜ κατόρθωσε να γίνει μαζικότερο από τις άλλες αντιστασιακές οργανώσεις».
…
«Η βία που άσκησε το ΕΑΜ κατά των γερμανών κατακτητών η των ταγματασφαλιτών ήταν η μία πλευρά του, την οποία οι συγγραφείς για να λέμε την αλήθεια μάλλον υποτιμούν, αφού τη θεωρούν αξιόλογη μόνο σε συμβολικό επίπεδο».
…
«Είναι όμως λάθος να υποστηρίζεται πως ο Εμφύλιος αφορά τόσο την επίθεση κατά των άλλων αντιστασιακών οργανώσεων όσο και των ταγματασφαλιτών. Ο πόλεμος κατά των ταγματασφαλιτών δεν είναι εμφύλιος αλλά πόλεμος κατά των ναζιστών κατακτητών και των συνεργατών τους».
…
Η σύγκρουση με τους ταγματασφαλίτες δεν ήταν  εμφύλια σύγκρουση. Τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν οργανώσεις που στήριζαν και στηρίζονταν στους ναζί. Η αντικομουνιστική τους διάσταση δεν είναι του ίδιου επιπέδου με την προδοτική τους. Οι αντικομουνιστικές διαθέσεις των δωσιλόγων , ακόμη και οι φοβίες τους έναντι των  κομουνιστών δεν είναι σε θέση να ακυρώσουν την προδοτική τους φύση. Οι δωσίλογοι δεν ήταν αντικομουνιστές Έλληνες που μεταξύ των άλλων συνεργαζόντουσαν με τους γερμανούς. Ήταν συνεργάτες των γερμανών που ήταν αντικομουνιστές.
Η διαφορά ήτα τεράστια. Τα δύο σκέλη της εξίσωσης συνεργάτες αντικομουνιστές δεν είναι ίδιας σημασίας. Ο φόβος των ταγματασφαλιτών για τους κομουνιστές δεν δικαιολογεί τη συνεργασία τους με τους ναζί».
…
«Όσον αφορά την άποψή τους πως το 90% των μαχητών του Δ.Σ. ήσαν υποχρεωτικά στρατευμένοι, είναι μάλλον υπερβολική εκτίμηση μια και κανείς δεν έχει αντικειμενικά στοιχεία για να αποφανθεί περί τούτου, όπως υπερβολική είναι και η εκτίμηση που βλέπει ολόκληρο το Δ.Σ. ως μια ένωση επανακτημένων εθελοντών».

ΤΑ ΝΕΑ 11/3/2016
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΙΑΚΑΝΤΑΡΗΣ
ΥΓ1
α) Που εντάσσει ο συντάκτης ΤΩΝ ΝΕΩΝ τον εαυτό τους και τους συγγραφείς?
«ιστορικούς» , «στους αριστερούς ιστορικούς»? πραφανώς όχι,
στους «αριστερούς»  που δεν είναι ιστορικοί?
«στους «ιστορικούς» που πολιτικά είναι αριστεροί»?
«στους πολιτικούς επιστήμονες που δεν είναι ιστορικοί»? προφανώς ναι,
άλλη περίπτωση
β) Μήπως οι απόψεις όπως παραπάνω αναγράφονται εξηγούν τον «αναθεωρητισμό» των συγγραφέων?

3) Γεώργιος Β

Mετά το  θάνατο του υπηρεσιακού πρωθυπουργού Κ. Δεμερτζή ο Γεώργιος Β διορίζει πρωθυπουργό το βασιλόφρονα, γερμανόφιλο (αγγλόφιλο αργότερα), πρώην στρατιωτικό Ιωάννη Μεταξά . Το κόμμα  του είχε πάρει 3,94% με 7 έδρες στις εκλογές του προηγούμενου Γενάρη. Ο Μεταξάς υποστηρίχτηκε από το κόμμα των Φιλελευθέρων και το Λαϊκό.

Ήταν σύμμαχος και εκφραστής των βρετανικών και αμερικάνικων (όσο πρόλαβε πριν πεθάνει την 1/4/1947) συμφερόντων ,  διαρκής αιτία διχασμού, υποστηρικτής και ταυτισμένος με το καθεστώς - δικτατορία Μεταξά χάνοντας βαθμιαία τον έλεγχο που είχε στην ηγεσία του στρατεύματος και την εξωτερική πολιτική.

Χαρακτηρίζεται για την προδοτική του συμπεριφορά ως αυτοεξόριστος στην Αίγυπτο (μαζί με την κυβέρνηση Τσουδερού και την βοήθεια των Άγγλων).
Οι Άγγλοι ήθελαν να τον επαναφέρουν  και να του παρέχουν ηθική νομιμοποίηση λόγο της απαξίωσης στην οποία είχε περιέλθει:
- για να ηγηθεί ενός αδιάλλακτου αντιαριστερού καθεστώτος,
- για να διασφαλίσουν καλύτερα την αγγλική επιρροή στη Χώρα,

Επανήλθε με το δημοψήφισμα της 1/9/1946.
Ο κρατικός μηχανισμός και οι παρακρατικές οργανώσεις κινήθηκαν υπέρ του Γεωργίου.
Κυριάρχησε με 68,3%.
Συνδεόταν μυστικά με μια αγγλίδα ερωμένη (παρίστατο στην κηδεία του). Κατά την παραμονή του στην Αγγλία σκοτώθηκε η οικονόμος του Ελίζαμπεθ Μακ Λίμπεν την 1/7/1946.
Πέθανε 57 ετών.
Παρέμεινε στη βασιλεία λίγους μήνες το 1922-23, στη συνέχεια εξορία μέχρι το Σεπτέμβρη του 1935, επανήλθε μέχρι το 1941, αυτοεξόριστος για 5 χρόνια επανήλθε το Σεπτέμβρη του 1946.